قدیما حدود 40 سال پیش یه روز یه آقایی که الان یه دکتر سرشناس حقوق، استاد حقوق و نیز مترجم رسمی اداره مترجمین رسمی کشوره، با دوستاش در آنکارا دنبال یه آدرسی بودن. آدرس نزدیک قیزیل آی (Kızılay) توی یکی از کوچه ها بود. تو پیاده رو از یه نفر می پرسن: 

Pardon, Dost kitabevi nerde?

(ببخشید، کتابفروشی -یا کتابخانه- «دوست» کجاست؟)

 یارو در حالی که با عجله رد می شده طرف دیگر خیابون رو نشون می ده و میگه:

Karşıda

(روبرو)

دکتر ما با دوستاش (که فکر می کردند ترکیشون خوبه!) از این جواب می فهمند که باید به سمت دیگر خیابون برن و اول قارشی (Karşı) رو پیدا کنن.

همین کارو می کنن و در طرف دیگر خیابون دنبال تابلوی قارشی می گردن و تا از پیدا کردنش ناامید می شن از یه رهگذر دیگه می پرسن:

Pardon Beyefendi, Karşı nerde?!

(ببخشید، کارشی کجاست؟)

رهگذر با یه لبخند و در حالی که نگاه عاقل اندر سفیهانه ای به هموطنان ما می کنه، طرف مقابل رو نشون می ده و می گه:

Tabii ki karşıda!

(معلومه که روبرو)

دوستان ما باز میان اینطرف خیابون و باز دنبال تابلوی قارشی بودن که یه خانم مسنی نزدیک می شه و می پرسه:

Oğlum, nereyi arıyorsunuz böyle?

(پسرم شما کجا می خواین برین؟)

دوستان ما می گن:

Karşıyı, abla!

(روبرو، خواهرم!)

خانم در حالی که می خندیده می گه:

Boşverin karşıyı. nereyi arıyorsunuz onu söyleyin!

(شما ول کنین اینروبرورو! کجا می خواین برین؟)

دکتر فعلی و دانشجوی تازه وارد آنروز متوجه می شن که باید اشتباهی از طرف اونا رخ داده باشه ولی در مقابل برخورد دوستانه و صمیمی خانم جواب می دن:

Biz Dost kitabeviyi arıyorduk da.

(ما می خوایم بریم کتابفروشی دوست)

خانم می گه:

Oğlum, siz önce nereli olduğunuz söyleyin bakayım?

(پسرم، شما از کجا تشریف میارین؟)

İranlıyız. İran türküyüz.

(ما ایرانی هستیم. تُرک ایران)

Tamam, hoşgeldiniz. bakın şimdi, Karşı demek, bulunduğumuz yere göre diğer taraf demektir. bunu Dost kitabevine gitmeden önce öğrenmeniz lazımmış!

(خوش اومدین. ببینین: روبرو یعنی طرف مقابل نسبت به جایی که در آن قرار دارین. معلومه که قبل از رفتن به کتابفروشی دوست لازم بوده اینو یاد می گرفتین!)

بعد آدرس رو بهشون نشون می ده و دکتر ما با دوستاش با خنده توأم با خجالت راهی کتابخانه دوست می شن.

با شرایط اقتصادی حاکم بر کشور، شاید مسافرت کردن برای خیلی‌ها آسان نباشد. ولی بازهم می‌شود با برنامه‌ریزی مناسب و کم کردن تشریفات زندگی به فکر مسافرت افتاد. البته بعضی‌ها در هر شرایطی اهل مسافرت هستند و برخی دیگر به قولی از کمربندی شهرشان آن طرف‌تر نمی‌روند. در این میان اکثر مردم کشورمان حتی از دیدنی‌ها و مکان‌های گردشگری شهر و یا استان خود نیز بی‌خبرند. اگر از این افراد آدرس نقاط دیدنی محل زندگیشان را بپرسید به طور قطع راهنمای خوبی برایتان نخواهند بود.

 ساکنین استان کوهستانی، سرسبز و دیدنی آذربایجان غربی نیز از این قاعده مستثنی نیستند. شاید بتوان گفت این استان، یکی از مظلومترین و یا ناشناخته‌ترین استان‌ها، از لحاظ گردشگری باشد. در این میان شهر اورمیه، مرکز استان آذربایجان غربی بیشترین رفت و آمد‌های مسافرتی و غیر مسافرتی را دارد. در این نوشته سعی خواهیم کرد شما را از ویژگی های مسافرتی این شهر زیبای دیار آذربایجان آشنا سازیم.

اگر قصد مسافرت به دیار آذربایجان را دارید حتما سری هم به شهر اورمیه بزنید، چون پشیمان نخواهید شد. مهمترین جاذبه دیدنی اورمیه، را “دریاچه اورمیه” تشکیل داده است. این عروس زیبای آذربایجان که صد در صد به کمک اورژانسی همه نیازمند هست، در فصل تابستان بهترین مکان برای گشت و گذار و پیدا کردن آرامش است. لجن این دریاچه برای برخی بیماری‌های پوستی نیز بسیار مفید است. امیدواریم با سعی و تلاش مسئولین و عنایت پروردگار متعال، دریاچه نیلگون و نمکین اورمیه به دوران پر آبی و دیدنی خود بازگردد.

Köylünün biri traktörle şehre gidiyormuş. traktöre bağlı yarı romörkte gübre götürüyormuş.

Yolu üzerinde aynı istikamette yürüyen bir köylüsünü görünce, onu da bindirmiş.

Sonradan binen zat, bir süre sonra bizim traktörlü köylüye sormuş: "Ahmet, traktörü bana verirmisin?!" diye.

Ahmet olayın gırgırında olacak ki "Neden olmsaın? sen o gübreden bir dolu avuç ye de traktörü kap!" diye cevap vermiş.

Adam bir an için romörkteki gübreyi gözden geçirdiği gibi, avucunu doldurup, ağzına tıkamış. yemiş.

Ahmet bunun üzerine traktörü teslim etmek zorunda kalmış tabii. Fakat "Mahmut! ben seni köylümsün diye yoldaş olarak bindirmiştim. sen de beni bindir bari. nasılsa istikametimiz aynı." diye ricada bulunmuş. Mahmut da bu isteği geri çevirmemiş, bindirmiş Ahmedi.

Şimdi traktörünü kaybetmiş olan Ahmet çok mutsuz ve kederli. Mahmut ise düşünmeye başlamış. "Ulan köye dönünce köylü sormayacak mı bu traktörü nasıl aldın diye. ben de söylemezsem, Ahmet, boku yedi de öyle aldı diyecek! ondan sonra köylü tükürükte boğmaz mı adamı? en iyisi ben bunu geri vereyim." diye efkarlanmışmış. Düşünmenin sonucu bu ya, Ahmete dönerek "Ahmet, traktörünü istiyormusun?" diye sormuş. Ahmetin gözleri parlamış "istemezmiyim?" diye söyleyerek, oturduğu yerde ayağa kalkmış.

Fakat Mahmut daha kurnazmış. İşi sağlama bağlamak istemiş olacak ki "O arkadaki gübreden bir dolu avuç ye bakayım" demiş.

Ahmet bir gübreye bakmış, bir de direksiyonu Mahmutun elinde hır hır ederek ilerleyen traktöre. "Ulan gübre adamı öldürse, bu eşeği şimdiye kadar öldürmüş olurdu. yiyelim de malımıza sahip çıkalım" diye düşündüğü gibi, avucunu doldurup, yemiş.

Ahmetin bu hareketi üzerine yine yerlerini değiştirmişler. Ahmet direksiyon başına, mahmut ise şöfor koltuğunun yanındaki oturma yerine geçmiş. Yine uzadıkça uzayan yollarına devam etmişler. bir ara Ahmet bakmış ki Mahmut çok mutsuz. hem de derin efkarlara dalmış gitmiş. 

"Mahmut, kardeşim sana ne oldu? nedir seni bu kadar mutsuz eden? yoksa traktörü kaybettiğine mi üzüldün? ama zaten traktöre para vermemiştin ki?" diye sormuş Ahmet.

Mahmut ise şöyle cevap vermiş:

"Hayır, hayır. traktörü kaybettiğime filan değil de, düşünüyorum, düşünüyorum da, biz bir alış veriş yaptık. İlk başta senin traktörün vardı. benim ise yoktu. şimdi yine senin traktörün var, benim ise yine yok. tamam diyorum, parasal her hangi bir işlem yapmadık. sonucunda da ikimizin de ilk baştaki durum ve konumlarda olmamız gayet normal. ancak anlamadığım şey şu: durduk yerde boku neden yedik ki? bunun açıklamasını yapamıyorum kendime!"