حساسیت مردم ایران به حقوق هویتی خود در طول تاریخ مصداقهای فراوانی دارد. این موضوع در مورد ترکان (*) میهن عزیزمان آنقدر مشهود است که همواره باعث ناراحتی اغیار و عوامل آنها شده و می شود. به نظر می رسد همین موضوع «نیل به خودآگاهی هویتی» در دوره های گذشته بدرستی از سوی دولتها رصد شده که هرکدام ضمن اذعان به وجود واقعیت محض و غیرقابل اغماض و حائز اهمیت بسیار، وعده هایی داده و هرچند بسیار عقبتر از سیر رشد این آگاهی در جامعه سعر در برداشتن گامهایی داشته اند.
مساله فرهنگستان زبان ترکی یکی از این مطالبات بوده است که در نهایت تبدیل به «بنیاد فرهنگ و ادب و هنر آذربایجان!!!» شد.
حقیر شخصا از ززحمات مسئولان شریف و دلسوز استانی در ایجاد بنیاد مذکور قدردانی می کنم و موفقیت این بنیاد در ارائه خدمات شایسته مردم استانهای آذربایجان را از صمیم قلب آرزومندم.
چرا که شاید یک شهر غیر از پایتخت (هر چند بزرگ، کهن، استراتژیک و تاریخی) قادر به برداشتن بار اجتماعی، حقوقی و حتی سیاسی موضوع مهم و فراگیری همچون مقوله فرهنگستان زبان ترکی نباشد. شاید مناسبترین محل برای استقرار و فعالیت چنین نهادی با توجه به گستره سکونت ترکان در سراسر کشور عزیزمان ایران و نیز جمعیت قابل توجه آنان، تهران پایتخت باشد. با ایجاد فرهنگستان زبان ترکی در پایتخت، ضمن برآورده شدن یکی از حقوق اساسی بخش بزرگی از جامعه، جوانب سیاسی، اقتصادی (مسائل مربوط به بودجه اختصاصی) و ... مقوله مذکور نیز ملحوظ واقع می شود. چرا که مقوله مذکور فراتر از مطالبه ای استانی (آذربایجان شرقی) یا منطقه ای (آذربایجان) می باشد.
بدیهی است موضوعات مشابه فراتر از مسائل جناحی و حزبی بوده و حتماً در راستای تحکیم هر چه بیشتر انسجام و وحدت کشور عزیزمان ایران و سربلندی و اقتدار نظام مقدس جمهوری اسلامی خواهد بود.